Spelen met de konijnen
Vanni zou maar wat graag willen dat de konijnen eruit kwamen! De konijnen kunnen via de buis en onder de grond via buizen in de verschillende hokken komen dus Vanni was steeds weer verrast waar ze nu weer naar boven kwamen en als ze door de buis bovengronds liepen liep ze langs de buis mee met haar kopje scheef luisterend naar het getikkel van de konijnenpootjes!
“Bruininne” wordt bijna opgehaald
Arme “Bruininne” voelt zich wat verloren, zo zonder haar broers,gelukkig speelt Tosca wat meer met haar. Vanavond heb ik maar even extra met haar gespeeld. Ze bracht steeds het speeltouw terug wat ik weggooide en legde het in mijn handen, ze genoot van de aandacht. Het duurt niet zo lang meer dan wordt ook zij opgehaald. Het zal stil zijn in huis.
We hopen op een 2de nestje van Tosca, dat zal dan ongeveer volgend jaar maart zijn.
Hemdje aan!
Ik weet het, het is geen gezicht, maar opent wel perspectieven. Het is even wennen voor beide partijen! De pups kunnen niet meer bij de “melkbar” en kijken zeer beduusd. Tosca gaat uitdagend op haar rug liggen, met zo’n air van”: jullie kunnen er lekker niet meer bij”. Tosca merkt dat ze kan spelen zonder dat de pups aan haar tepels gaan hangen. ’s Morgens en ’s avonds mag het hemdje even uit, voorzover Tosca het drinken nog toelaat.
In de sneeuw
Wat een sneeuwpret. Ik wist niet dat ze al zo hard konden rennen!
Het eerste lamsoortje
Ze hebben alle vier voor het eerst een gedroogd lamsoor gekregen en zijn er al een hele tijd zoet mee. “Bruininne” zoekt steeds een plekje op waar ze het oortje wat hoger kan leggen. Ze heeft wel een heel apart plekje opgezocht in het speelobject met de veer eraan!! En dan komt haar broertje en wil precies dat oortje hebben. Ze zitten alletwee helemaal verstrengeld in de veer, dus toch maar even geholpen en gezorgd dat ze alletwee weer een eigen oor hebben!
koprol “Bruininne” (Bionda)
De werpkist is van een schoon vetbed voorzien en dat vraagt om aktie! “Bruininne” bleef koprollen maken, dus gauw het fototoestel gepakt. Ik was net te laat, maar gelukkig komt ze toch even terug om nog 1 keer zo’n leuke koprol te laten zien. Aan het eind een flinke schermutseling tussen “witsnuit” en “Puzzelreu”. “Witsnuit” laat even zien dat hij toch niet een doetje is en aan het eind is “Puzzelreu” even beduusd van zoveel felheid en loopt naar mij toe met zo’n houding van: “dat heb je toch niet opgenomen hé!!